Rahatlarım Belki Diyerekten...
Kaç gündür uyuyamıyorum. Hele son iki gündür toplam 8 saat uyumuşum. Bir insanın güvene, güvenmeye olan inancı birden bire ve sağlam bir şekilde kırılınca böyle olabiliyormuş. Paranoyaklığın dibine vurmuş durumdayım. Kendi kendime kurar oldum. Hani hep kötü şeylerin başkalarının başına geleceğini düşünürsün, "yok canım bizde öyle şey olmaz" dersin de, hayat seni malak gibi yapmasını bilir ya bir anda; hah işte öyle oldum ben de...
Elbet bunun da bir çaresini buluruz diyorum ama; kafam karmakarışık durumda. Fikir yürütemiyorum. Başkaları bu gibi durumlarda ne yapardı ya da ne yapmıştı onu da soramıyorum haliyle. İşte böyle boktan bir durumun içindeyim, içindeyiz. Hayatım boyunca hep çevremdekileri korumak zorunda hissettim kendimi. Hayat mı bana böyle bir görev yüklemişti, yoksa ben mi salak gibi bunu kendime görev edinmiştim tam hatırlamıyorum. Elimde değil, sevdiğim, değer verdiğim insanların kendilerini zor duruma düşürmelerine, yanlış yollara girmelerine gönlüm razı olmuyor. Hani "insan hata yapa yapa öğrenir" derler ya; bence onu söyleyenler göt! İnsan hata yapa yapa ancak ve ancak hata yapmayı öğrenir. Çünkü hata yapmak konusunda ustalaşmıştır artık. Hangi hatayı nerede yapacağını cuk oturtur hale gelir bir müddet sonra. Elbette doğruyu bulmak adına çıkılan bir yolda yapılan hatalar insana bir şeyler öğretebilir ama, insan çıktığı yolda doğrunun ne olduğu hakkında bir fikre bile sahip değilse, sonuçta elde edeceği şey yine hata olacaktır.
Sonuç itibariyle tam olarak nasıl davranacağımı, ne yapacağımı kestiremesem de, yine de kontrolümü kaybetmemeye çalışıyorum. Kendi üzerimdeki kontrolümü kaybedersem, yardım etmek isterken işi daha çok boka sardırmaktan korkuyorum. Olay üzerindeki kontrolümü kaybedersem de her şey için çok geç kalacağımdan korkuyorum. Özetle korkuyorum sevgili okur. Konuyu çok üstü kapalı anlatmış olabilirim. "Ulan sonuna kadar 20 kere okudum bi bok anlamadım" diyerek bana sövüyor olabilirsiniz şu an. Sövün gitsin! Biraz olsun rahatlayabilir miyim acaba diye yazdım tüm bunları.
Elbet bunun da bir çaresini buluruz diyorum ama; kafam karmakarışık durumda. Fikir yürütemiyorum. Başkaları bu gibi durumlarda ne yapardı ya da ne yapmıştı onu da soramıyorum haliyle. İşte böyle boktan bir durumun içindeyim, içindeyiz. Hayatım boyunca hep çevremdekileri korumak zorunda hissettim kendimi. Hayat mı bana böyle bir görev yüklemişti, yoksa ben mi salak gibi bunu kendime görev edinmiştim tam hatırlamıyorum. Elimde değil, sevdiğim, değer verdiğim insanların kendilerini zor duruma düşürmelerine, yanlış yollara girmelerine gönlüm razı olmuyor. Hani "insan hata yapa yapa öğrenir" derler ya; bence onu söyleyenler göt! İnsan hata yapa yapa ancak ve ancak hata yapmayı öğrenir. Çünkü hata yapmak konusunda ustalaşmıştır artık. Hangi hatayı nerede yapacağını cuk oturtur hale gelir bir müddet sonra. Elbette doğruyu bulmak adına çıkılan bir yolda yapılan hatalar insana bir şeyler öğretebilir ama, insan çıktığı yolda doğrunun ne olduğu hakkında bir fikre bile sahip değilse, sonuçta elde edeceği şey yine hata olacaktır.
Sonuç itibariyle tam olarak nasıl davranacağımı, ne yapacağımı kestiremesem de, yine de kontrolümü kaybetmemeye çalışıyorum. Kendi üzerimdeki kontrolümü kaybedersem, yardım etmek isterken işi daha çok boka sardırmaktan korkuyorum. Olay üzerindeki kontrolümü kaybedersem de her şey için çok geç kalacağımdan korkuyorum. Özetle korkuyorum sevgili okur. Konuyu çok üstü kapalı anlatmış olabilirim. "Ulan sonuna kadar 20 kere okudum bi bok anlamadım" diyerek bana sövüyor olabilirsiniz şu an. Sövün gitsin! Biraz olsun rahatlayabilir miyim acaba diye yazdım tüm bunları.
Yorumlar
Yorum Gönder
İki çift lafım var!