Yaklaşık bir yıldır evimdeki masaüstü bilgisayarımda Ubuntu kullanıyorum. Gayette memnunum Ubuntudan. Ubuntunun yanında sabit diskimin bir bölümünü boş yere kaplayıp duran Windows xp gözüme takıldı geçen gün. Uzun süredir kullanmıyordum Windows'u. Acaba oraya hangi Linux dağıtımını kursam diye düşünüp dururken pcnet dergisinin pardus 2008.2 kurulan cd'si verdiğini duydum. En son Pardus 2007.2 sürümünü kullanmıştım. Zaten Linux kullanmaya başlamamda Pardus'un katkısı çok büyüktü, ilk kez Pardus kullanarak adım atmıştım Linux dünyasına ve bir daha da çıkamamıştım (çıkmakta istemem zaten). Windowstan boşalacak disk bölümüme eski dost Pardus'u kurmaya karar verdim. Gittim dergiyi aldım (bu arada Pcnet dergisine de teşekkür ederim). Pardus cd'sini sürücüye taktım ve kuruluma başladım. Kurulum gayet sorunsuz ve makul bir sürede sona erdi. Bilgisayarımı yeniden başlattım ve Grub menüsünden Pardus'u seçtim. Gayet hızlı bir şekilde masaüstü açıldı. Ekran yapılandırma kıs

Yalnız olmak... Son günlerde sıklıkla içinde bulunduğumu hissettiğim duygu, bir ruh hali. Eğer insan isteyerek, bilinçli bir şekilde yalnız kalmayı seçiyorsa, bu o insanın ruh sağlığı için çok faydalı, belki de kaliteli zaman geçirmenin en önemli koşulu. Fakat yalnızlık hiç istemediğiniz, beklemediğiniz bir anda kapınızı çalabiliyor. Dahası kapınızı çalmaya gerek bile duymayıp bodoslamadan kırıp giriyor içeri. Siz istemiyorsunuz, aman muhatap olmayayım, yüz göz olmayayım da çekip gitsin bir an önce diyorsunuz ama o yayıldıkça yayılıyor içinize, ruhunuza, tüm benliğinize. Damarlarınızda volta atıyor, ara ara kalbinizi yokluyor. Konuşmaya çalışıyorsunuz onunla: "Bak güzel kardeşim... Şimdi hiç zamanı değil, çek git gözünü seveyim" diyorsunuz. Ama o sizi dinlemiyor. Bütün hayatınızı avcunun içine alıyor sıktıkça sıkıyor... Kurtulmaya çalışıyorsunuz. Belki biraz temiz hava iyi gelir diyorsunuz, atıyorsunuz kendinizi sokaklara. Ama sokaklarında sizden çok farklı durumda olma

Bende blog yazmaya başladım. Vatana millete hayırlı uğurlu olsun, Allah kazalardan belalardan saklasın efendim blogumuzu. Aslında bu açılış böyle sessiz sedasız olmamalıydı, daha bir şatafatlı, ne bileyim davullu zurnalı olmalıydı ama malum kriz var masraf yapmamak lazım. Öncelikle merak edenler için kendimi tanıtayım. İsmim Dozi (yazar samimi değildir, yalancıdır, sahtekardır, yuh olsundur kalıbına). İzmir'de kendi halinde yaşayan, boş zamanlarını genellikle bilgisayar başında geçiren, açıköğretim fakültesinde okuma gayreti içinde bulunan 22 yaşında yurdum insanıyım. Müzik dinlemeyi, kitap okumayı, internette dolanmayı, arada futbol maçı izleyip küfürler savurmayı, şiir okuyup mest olmayı, ayaklarımı uzatıp bir bardak kola yada neskafe eşliğinde film izlemeyi pek severim. Kendimizi de tanıttığımıza göre artık sıra bu blog sayfasını neden açtığımıza geldi sanırım. Öncelikle bu blog sayfasının açılmasında çok ulvi amaçlar arayanlarımız varsa derhal bu düşüncelerini akılların