Rahatlarım Belki Diyerekten...
Kaç gündür uyuyamıyorum. Hele son iki gündür toplam 8 saat uyumuşum. Bir insanın güvene, güvenmeye olan inancı birden bire ve sağlam bir şekilde kırılınca böyle olabiliyormuş. Paranoyaklığın dibine vurmuş durumdayım. Kendi kendime kurar oldum. Hani hep kötü şeylerin başkalarının başına geleceğini düşünürsün, "yok canım bizde öyle şey olmaz" dersin de, hayat seni malak gibi yapmasını bilir ya bir anda; hah işte öyle oldum ben de... Elbet bunun da bir çaresini buluruz diyorum ama; kafam karmakarışık durumda. Fikir yürütemiyorum. Başkaları bu gibi durumlarda ne yapardı ya da ne yapmıştı onu da soramıyorum haliyle. İşte böyle boktan bir durumun içindeyim, içindeyiz. Hayatım boyunca hep çevremdekileri korumak zorunda hissettim kendimi. Hayat mı bana böyle bir görev yüklemişti, yoksa ben mi salak gibi bunu kendime görev edinmiştim tam hatırlamıyorum. Elimde değil, sevdiğim, değer verdiğim insanların kendilerini zor duruma düşürmelerine, yanlış yollara girmelerine gönlüm razı olm...